Γεώργιος Ράλλης

Ο Γεώργιος Ράλλης ήταν νομικός και πολιτικός. Ξεκίνησε την πολιτική του σταδιοδρομία το 1950 ως βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, του Εθνικού Συναγερμού του Αλέξανδρου Παπάγου και της ΕΡΕ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενώ ανέλαβε χρέη και υπουργού στις κυβερνήσεις Παπάγου, Καραμανλή και αργότερα, στην τελευταία προδικτατορική κυβέρνηση του Παναγιώτη Κανελλόπουλου. Στο πραξικόπημα του 1967 κατάφερε αρχικά να διαφύγει, αλλά συνελλήφθη και εξορίστηκε στην Κάσο. Συντάχθηκε υπέρ της διατήρησης της Βασιλείας στο πολιτειακό δημοψήφισμα του 1974, ενώ υπηρέτησε και σε διάφορες υπουργικές θέσεις των κυβερνήσεων Καραμανλή μεταξύ 1974 και 1980. Μετά τη μετάβαση του Καραμανλή στην προεδρία της Δημοκρατίας, η κοινοβουλευτική ομάδα της Νέας Δημοκρατίας τον εξέλεξε νέο πρωθυπουργό, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι τις εκλογές του 1981, όταν ηττήθηκε από το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Το 1987 ανεξαρτητοποιήθηκε από τη Νέα Δημοκρατία, ύστερα από σύγκρουση με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη. Επανήλθε στις εκλογές του 1989-1990, αλλά αποχώρησε εκ νέου το 1993, υποστηρίζοντας την επίλυση του μακεδονικού με σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό. Πέθανε το 2006 στην Αθήνα. Παρότι προερχόταν από τη “σκληρή” Δεξιά και ήταν γιός του δωσιλογικού πρωθυπουργού Ιωάννη Ράλλη, υπήρξε μετριοπαθής στις ιδέες και τα λεγόμενά του, ιδίως μεταπολιτευτικά που είχε επηρεαστεί και από τη γνωριμία του με Αριστερούς κατά την εξορία του στην Κάσο. Ωστόσο, η σύντομη πρωθυπουργική θητεία του χαρακτηρίστηκε από τη βίαιη καταστολή διαδηλώσεων, μεταξύ των οποίων και αυτή της 17ης Νοεμβρίου 1980 που κατέληξε στη δολοφονία του φοιτητή Ιάκωβου Κουμή και της εργάτριας Σταματίνας Κανελλοπούλου από αστυνομικούς, λίγες μόλις ημέρες μετά τη δολοφονία του πρώην ΕΛΑΣίτη Τάσου Μαλγαρίδη από αστυνομικούς σε πορεία αντιστασιακών στη Θεσσαλονίκη.